Pożyczona po raz pierwszy

- Daję słowo, Ivan. Może po prostu oddaj mi te rośliny, przecież beze mnie one zginą – powiedziałam, wlewając wodę do doniczek.

- Wszystko mi jedno – mruknął, stojąc do mnie plecami. Odkąd przyszłam, stał przy oknie i gapił się przed siebie.

- Może chociaż zrobisz zakupy? - zapytałam, jednak nie usłyszałam odpowiedzi. Poirytowana panującą między nami ciszą, odstawiłam konewkę na szafkę. - To, że stołujesz się u mnie nie znaczy, że masz mieć pustą lodówkę. Przecież twoja matka mnie zabije, że cię nie pilnuję.

- Raczej mnie zabije – usiadł ciężko na kanapie i sięgnął po jakieś pudełko, które leżało na stoliku. Zbliżyłam się do niego zainteresowana. Siatkarz trzymał w dłoniach plik zdjęć.

- Tęsknisz za nimi? - zapytałam, rozpoznając na jednej z fotografii jego rodziców.

- Oni tęsknią – zaśmiał się gorzko.

- To chyba...

- Za moją żoną.

- Zaraz... - zatkało mnie. Żona?! - Ty masz...

- Oczywiście, że nie, kretynko! - spojrzał na mnie poirytowany. - I to jest właśnie ten problem. Uważają, że jestem za stary na życie kawalerskie. Rozumiesz? Ja! Za stary! Do cholery, mam dwadzieścia cztery lata i według nich powinienem już być dawno po ślubie i w dodatku dzieciaty.

- Wiesz... - odchrząknęłam, starając się ukryć rozbawienie. - To normalne, że jak się kogoś poznaje i się go kocha... To z czasem zakłada się rodzinę, prawda?

- Ale nie ja! - zerwał się z miejsca i zaczął krążyć po pokoju. - Wyobrażasz sobie mnie jako męża? - pochylił się i spojrzał mi prosto w oczy, a ja odruchowo przełknęłam ślinę. - No właśnie, ja też nie.

- Może boją się, że... No nie wiem... Przyprowadzisz im narzeczonego..? - wyjąkałam, starając się zachować powagę. Ivan spojrzał na mnie z przerażeniem.

- Ja? Ja jestem stuprocentowym facetem! Każdy...

- Fakt. Każda kobieta w tym mieście to potwierdzi – zmarszczyłam nos. - Więc może przedstaw im którąś ze swoich byłych i wtedy dadzą ci spokój?

- To nie jest takie proste – westchnął i ponownie usiadł obok mnie. Spojrzałam na niego z zaskoczeniem.

- Wiem, że z większością z nich rozstałeś się w niezbyt... przyjaznych okolicznościach – wymownie zerknęłam na jego bliznę pod uchem, gdzie trafiła lecąca szpilka Nancy... Natalie... Nie ważne. Jak dla mnie szkoda było pięknego Louboutina...

- Żadna z nich się nie nadaje – pokręcił głową. - Poza tym, przyjechała moja babcia.

- Giovanna? - uśmiechnęłam się na wspomnienie zdjęcia wiecznie uśmiechniętej kobiety. - To jakiś problem?

- Moja mama wspomniała jej, że mam dziewczynę...

- To jeszcze nie...

- Którą bezgranicznie kocham – jęknął, jakby wypowiedzenie słowa kocham sprawiło mu ból. Nie wytrzymałam i parsknęłam śmiechem.

- No to faktycznie cię wkopała. Co zamierzasz z tym zrobić?

- Nie mam bladego, a nawet zielonego pojęcia – mruknął, opierając bezradnie głowę na moim ramieniu. Poklepałam go lekko po plecach, zastanawiając się nad wyjściem z tej chorej sytuacji.

- Na pewno żadna się nie nadaje?

- To nowoczesne, stylowe kobiety. Nie pasują do domku na wsi... Gdyby babcia wybrała sobie któreś z mieszkań w stolicy... Ale nie!

- Wasz dom na wsi przecież jest bardzo przytulny – stwierdziłam, przypominając sobie fotografię, którą kiedyś mi pokazywał.

- No widzisz! Właśnie takiej mi potrzeba! Nie znasz jakiejś dziewczyny, która doceni uroki wiochy, będzie opiekuńcza, urocza, sympatyczna, kochająca, ułożona... - wyliczał.

- Takiej chyba...

- Jaki ja jestem głupi! - zerwał się nagle, przespacerował chwilę, po czym, na Boga, upadł przede mną na kolana. Spojrzałam na niego zaniepokojona. Nie podobał mi się ten błysk w oku. Zawsze zwiastował coś...

- TY! - no właśnie...

- Co proszę? - chciałam go odepchnąć, ale mężczyzna tylko chwycił moje dłonie w swoje.

- Będziesz idealna – powiedział zadowolony z siebie. - Masz wszystkie te cechy, jesteś też prorodzinna, przyjacielska no i ładna na tyle, że moje zainteresowanie tobą nie wywołałoby zdziwienia wśród rodziców.

- Ivan! - krzyknęłam oburzona, jednak siatkarz zdawał się nie zwracać uwagi. Wpatrywał się we mnie maślanym wzrokiem, wyliczając kolejne zalety tego planu.

- Poza tym, należy ci się urlop. Harujesz jak wół, nie wzięłaś ani dnia wolnego, odkąd się poznaliśmy. Nie licząc tego paskudnego ranka, kiedy byłem chory i wezwałaś do mnie lekarza, a potem zawiozłaś papiery do prezesa.

- Ale ja nie mogę! Nie potrafię kłamać... A już na pewno nie prosto w oczy, i to twojej rodzinie. Co oni sobie o mnie pomyślą? Boże, przecież oni mnie nawet nie poznali, a już zaprezentowałabym się jako podła...

- Babcia na pewno by cię polubiła – kontynuował niezrażony Zaycew, co jakiś czas całując moje dłonie. - Obie lubicie kwiaty. W dodatku, pracujesz w tym całym wolontariacie, więc potrafisz się zająć starszymi ludźmi. Gi z miejsca cię kupi!

- Czy ty mnie w ogóle słuchasz? Ivan, ja nigdzie z tobą nie pojadę! - w końcu udało mi się od niego uwolnić. Wytarłam ręce o sweter, chcąc się pozbyć śladów mokrych całusów.

- Ale dlaczego? - zapytał żałośnie i zamilkł, a ja przez chwilę wsłuchiwałam się w kojącą ciszę.

- Nie chcę ich oszukać. Wiesz, że chętnie ci pomogę, ale nie w taki sposób. Rób co chcesz – stwierdziłam na odchodne, po czym zgarnęłam swoje rzeczy i wyszłam z mieszkania, nie oglądając się za siebie.

* * *

Obudziło mnie pukanie do drzwi. Zaspana, przetarłam oczy i spojrzałam na zegar, stojący na szafce. Jęknęłam widząc, że jest dopiero druga. Niechętnie wstałam i ubrałam bluzę. Szurając kapciami po drodze zastanawiałam się, kto może mnie szukać o tej porze. Do głowy przyszła mi tylko jedna odpowiedź. Jednak myliłam się.

- Dragan? - zaskoczona uniosłam brwi, widząc siatkarza stojącego na wycieraczce.

- Cześć – uśmiechnął się niepewnie. - Wybacz, że cię budzę o tej porze, ale nie wiedziałem do kogo się zwrócić...

- Nie ma sprawy, wejdziesz? Pogadamy – otworzyłam szerzej drzwi, ale on pokręcił głową.

- Mój problem siedzi w moim samochodzie – podrapał się po głowie, a ja miałam ochotę uderzył dłonią w czoło.

- Przyprowadź go, może przenocować na mojej kanapie – westchnęłam, a Travica od razu zbiegł na parking. Chwilę później usłyszałam jęki i protesty mojego przyjaciela.

- Draggy, ale dlaszemu ty mi to robisszz? Przesiesz było nam tak doobsze... - mamrotał Ivan, kiedy rozgrywający ciągnął go po schodach.

- Stary, będzie jeszcze lepiej, jeśli już się położysz – wystękał Draggy, wpychając go wprost do mojego mieszkania.

- Gdzie on się tak urządził? - zapytałam, przykrywając nieszczęsnego pijaka kocem. Siatkarz wzruszył ramionami.

- Coś marudził o jakiejś babci, żonie... Wspomniał twoje imię, więc myślałem, że może ty będziesz wiedziała coś więcej.

- Ech... - pomasowałam palcami skronie i opowiedziałam mu całą historię, nie pomijając oczywiście barwnego hymnu wychwalającego wszystkie moje zalety. - Sam widzisz. Ja po prostu nie mogę się zgodzić, to byłoby nie fair... Ale z drugiej strony chcę mu pomóc.

- Nie wiem, co ci powiedzieć – Dragan podrapał się po głowie. - W sumie, to tylko kilka dni. I tak łączy was silna relacja. Nie musicie im mówić, jak bardzo blisko ze sobą jesteście, dopowiedzą sobie to sami.

- Nigdy nie korzystałam z white lies – mruknęłam, zaplatając ręce na piersi.

- Pomyśl sobie o Ivanie jako o swoim kolejnym podopiecznym – zasugerował, a ja spojrzałam na niego jak na wariata. - Pomożesz mu, rodzina się odczepi, a przy okazji spełnisz dobry uczynek.

- Okłamując ich – zauważyłam. Mój opór jednak słabnął.

- Dacie radę – przytulił mnie mocno, po czym wymownie zerknął na zegarek. - Powinienem już iść. Wybacz, że zawracam ci głowę o takiej porze.

- Nie ma sprawy. Lepiej, że trafił do mnie... - pożegnałam się z rozgrywającym i wróciłam do salonu. Widząc bezbronnego Zaycewa nawet nie potrafiłam się na niego gniewać. Pokręciłam głową, ganiąc się w myślach za swoją głupotę.

Ruszyłam w kierunku kuchni, by przygotować siatkarzowi wodę i tabletki przeciwbólowe. Musiałam znaleźć sobie zajęcie. Byłam pewna, że po tak emocjonującej nocy już nie zmrużę oka.

Przepraszam. Po prostu. Ostatnio nie daję sobie rady z niczym. Nie chcę obiecywać, kiedy będzie następny rozdział. Postaram się, ale przez ten cały zapierdziel czasem nie wiem, jak się nazywam. Chwilą wytchnienia może się okazać środowy mecz ZAKSy w LM, na który planuję się wybrać.

Jakie wrażenia po pierwszej kolejce? Wydaje mi się, że to będzie naprawdę emocjonujący sezon.

Pozdrawiam ciepło,

Wasza Anna.