Niania pierwsza

- A co myślisz o tym? „Zatrudnię opiekuna do kota” - zaśmiałam się, drapiąc Kruszynę za uchem. Bernardyn spojrzał na mnie sennym wzrokiem i sapnął cicho. - Tak, też uważam, że to głupie.
     Od kilku dni przeglądałam ogłoszenia zastanawiając się, jak długo wytrzymam w swojej obecnej pracy. Na początku cieszyłam się. Byłam kelnerką w barze niedaleko osiedla. Razem ze mną pracował mój chłopak, Adrian. Jednak odkąd zaczął być chorobliwie zazdrosny o każde spojrzenie podpitego klienta, coraz szybciej traciłam cały entuzjazm.
     Pokręciłam głową, zamierzając wyłączyć komputer, kiedy nagle pies trącił mnie w łokieć. Podrapałam go ponownie i spojrzałam na ekran, gdzie właśnie wyświetliło się ogłoszenie, opublikowane dopiero kilka chwil wcześniej.
- „Potrzebna opiekunka do dziecka, godziny pracy i wynagrodzenie do ustalenia” - przeczytałam, a Kruszyna polizał moją dłoń. - Poważnie? Ja mam się zająć dzieckiem? W sumie, ty jesteś dla mnie jak taki maluch – jęknęłam, gdy bernardyn położył swoją wielką łapę na moim udzie. - No już, okay.
     Wysłałam maila pod wskazany adres i zadowolona wyłączyłam komputer. Dochodziła szesnasta, za niedługo zaczynała się moja zmiana. Westchnęłam cicho i ruszyłam w kierunku łazienki.


                                        * * *


- Przecież wiesz, że chętnie zajęłabym się Olim – powiedziała Paulina, gdy opublikowałem ogłoszenie.
- Wiem i dziękuję – uśmiechnąłem się do niej i spojrzałem na Arka, który właśnie bawił się samochodzikiem. - Ale nie mogę cię tak wykorzystywać. Poza tym, masz pracę, Arka.
- To żadne wykorzystywanie – zaśmiała się, stawiając przede mną szklankę z sokiem. Tego popołudnia panował nieznośny upał, jak na połowę września.
- Nie wiem, czy Maniek byłby tego samego zdania – mruknąłem, otwierając maila, który właśnie pojawił się na poczcie. Przeczytałem go ze skupieniem, jednak nie odpowiedziałem od razu.
- Słuchaj, skoro nie ja, to może Klara? - zaproponowała nagle, siadając na krześle obok. Spojrzałem na nią pytająco. - Młoda dziewczyna, ale bardzo sympatyczna. Opiekowała się Arkiem wiele razy. To młodsza siostra Agi, mojej przyjciółki. Wiesz, byli z nami na wczasach dwa lata temu.
- No nie wiem – zawahałem się. Miałbym powierzyć swój największy skarb młodej osobie?
- Jest naprawdę w porządku. Szybko złapie kontakt z Olim – przekonywała mnie.
- Tak samo jak trzy poprzednie nianie? To byłby cud, gdyby w końcu jakąś zaakceptował.
- Cały Winiarski – pokręciła głową i upiła łyk ze swojej szklanki. - A kiedy ty sobie kogoś znajdziesz, co? Minęło tyle lat...
- Ja nie potrzebuję opieki – uciąłem temat i spojrzałem na zegarek. - Muszę iść, trzeba odebrać małego z przedszkola.
- Mam do niej numer – spojrzała na mnie znacząco. Westchnąłem tylko i wyciągnąłem z kieszeni telefon, a brunetka podała mi ciąg liczb. - Nie będziesz żałował.


                                         * * *


     Z ulga wytarłam ostatni stolik. Zgarnęłam z blatu tacę z brudnymi szklankami i ruszyłam w stronę kuchni. Przechodząc obok baru zauważyłam Adriana, który pomachał do mnie mówiąc bezgłośnie, że chce pogadać. Jednak w tej samej chwili poczułam, że mój telefon wibruje, a z kieszeni wydobywa się znajome Undisclosed desires. Wyciągnęłam aparat, a widząc nieznajomy numer wcisnęłam zieloną słuchawkę. Nim zdążyłam się odezwać, usłyszałam nieco zachrypnięty męski głos.
- Dobry wieczór, z tej strony Michał Winiarski. Rozmawiam z Klarą Sobczyk?
- Tak, słucham? - odparłam zastanawiając się, skąd znam to nazwisko.
- Cóż, może przejdę do rzeczy – mężczyzna zawahał się przez chwilę. - Paulina Wlazły powiedziała, że świetnie nada się pani na opiekunkę dla mojego synka.
- Przez jakiś czas zajmowałam się Arkiem, ale nie traktowałam tego jako stałą pracę.
- Właściwie to byłoby tylko tymczasowe zajęcie – zauważył, a ja ledwo powstrzymałam się od uderzenia dłonią w czoło. - Więc nie jest pani zainteresowana?
- Nie, oczywiście, że jestem.
- Świetnie. Może wpadnie pani jutro do nas, pozna Oliego, a my porozmawiamy na spokojnie. Wyślę adres smsem.
- W porządku, będę koło piątej. Do zobaczenia.
- Umawiasz się z kimś? - podskoczyłam zaskoczona, chowając telefon do kieszeni. Odwróciłam się i ujrzałam Adriana.
- Mam rozmowę w sprawie pracy – powiedziałam ostrożnie, spodziewając się wybuchu.
- Źle ci tutaj ze mną? - uniósł brwi, robiąc kolejny krok w moją stronę. Odruchowo cofnęłam się.
- Szukam alternatywy – odparłam po chwili. - Tutaj pracuję tylko wieczorami. Wcześniej mogłabym dorabiać jako opiekunka.
- Ojca, czy syna? - zaśmiał się z ironią, muskając palcami mój policzek, po czym odwrócił się i odszedł.
     Westchnęłam z ulgą i odłożyłam fartuch na swoje miejsce. Założyłam torbę na ramię i wyszłam z budynku.


                                        * * *


- Cześć, mamusiu – uśmiechnąłem się szeroko, klęcząc przed łóżkiem. Przytulałem do siebie ulubionego misia. Tata mówił, że dostałem go od niej na pierwsze urodziny. - Dzisiaj odeszła czwarta niania. Nakrzyczała na tatusia, że nie może ze mną wytrzymać. A ja nic jej nie zrobiłem. Przecież mówiła, że zwierzątka są super, sama słyszałaś. Nie wiem, dlaczego nie spodobała się jej ta żaba w torebce. Powiedziała, że w domu nie pozwalali jej trzymać pieska, ani chomika. No to włożyłem Andrzeja do tego worka, w którym trzyma wszystkie rzeczy. A ona krzyczała na niego i wyrzuciła na ziemię. Chyba dobrze, że jej rodzice nie kupili jej zwierzątka, nim pewnie też by rzucała.
- Poza tym, chyba bardzo lubiła tatusia – skrzywiłem się. - A nie chcę, żeby on zwracał na nią więcej uwagi, niż na mnie. Przecież jest mój, prawda? Nikt nie będzie lepszy od ciebie. Kocham cię, wiesz? - uśmiechnąłem się do zdjęcia, oprawionego niebieską ramką. Tatuś powiedział, że mogę go zatrzymać. On też ma ciebie blisko, przy łóżku.

To jedna z moich ulubionych historii. Mam nadzieję, że i Wam się spodoba. Nie ukrywam, że niektóre fragmenty pisało się trudno, ze względu na ich charakter emocjonalny, a przede wszystkim ważną rolę dziecka.

Nie będę komentowała tego, co zdarzyło się w Bułgarii. Po prostu, przegraliśmy, przeciwnik był lepszy. Martwi mnie nie tyle forma chłopaków, co ich stan fizyczny. Wyglądają na zmęczonych. I do tego jeszcze ta kontuzja Winiara. Słyszałyście o tym, że odmówiono mu pomocy w szukaniu lekarza? Pozdro dla nich.

Do zobaczenia za tydzień!

Ściskam mocno, Wasza Anna.